Voor velen een heel normaal beeld, voor ons zo speciaal. Roze kleertjes hangen te drogen. Hoe gaat het met Trisha ? Heel erg goed. Trisha was altijd al een heel tevreden, enthousiast, vrolijk en lief kindje. Bijna vijf maanden geleden heeft ze zelf verwoord dat ze twijfeld of ze een jongen is. Gezien haar diagnose hadden wij 50% kans dat de keuze die in China voor haar was gemaakt de juiste zou zijn. Aan de andere kant was er 50% kans dat zij op enig moment zou gaan vertellen dat ze een meisje is. Nadat zij ons dit had toevertrouwd en wij thuis een enorme verandering zagen toen ze elke dag na school haar meisjeskleding aan trok. Toen zij dit ook aan haar vriendjes en vriendinnetjes liet zien als ze kwamen spelen begon voor mij de taak om heel zorgvuldig de weg in de maatschappij voor haar vrij te maken. Slapeloze nachten bezorgde het mij waarin ik nadacht over de juiste woorden en uitleg van de aandoening van Trisha. Heel graag wilde ik open en duidelijk communiceren maar aan de andere kant heeft Trisha recht op haar privacy. Zo werd in de brief die ik voor de ouders van alle klasgenootjes schreef niet haar diagnose vermeld. Die is alleen voor haar zelf. Zo duidelijk mogelijk probeerde ik te omschrijven waarom Tristan voortaan Trisha zal zijn.
Wij hebben zeer zorgvuldig de weg voor haar vrij gemaakt. Zij heeft elk stapje zelf aangegeven en genomen. Eind januari gingen we op haar verzoek naar de kapper om een meisjeskapsel te laten knippen. Hoe spannend is dat ? Normaal zit er bij de kapper niemand, of 1 persoon te wachten. Op deze middag ging ze met meisjeskleding aan naar binnen en de kapsalon zat vol met mensen. De kapster op wie we dus geruime tijd moesten wachten zag ik meermaals verbaasd naar ons kijken. De volgende dag is het spannend voor haar. Het enige waar ze zelf tegenop zag is de vraag of haar klasgenootjes het zouden begrijpen? We proberen haar samen met haar juffen gerust te stellen. Wij zijn er voor haar en wij helpen haar om samen deze stap te zetten.
Ook voor ons is het heel spannend. In het verleden werden personen met eenzelfde aandoening als Trisha het zwijgen opgelegd. Ze mochten nooit over hun aandoening praten en er was kort na de geboorte in overleg met de ouders een jongen of meisje van ze gemaakt en daar moesten ze dan hun hele leven inpassen. Regelmatig kwam het voor dat ze daar niet in pasten maar er was geen weg hieruit. Wat een verschrikkelijke aanslag op de psychische gesteldheid van deze personen. Het kwam dan ook regelmatig voor dat deze personen het leven op deze manier niet aan konden en besloten eruit te stappen.
Wij hebben mogen meemaken dat onze maatschappij in 2013 heel open staat voor een aandoening als deze van Trisha. Wij werden overstelpt met reacties van respect, ontroering en ondersteuning. Wij ontvingen deze reacties oog in oog, via kaartjes, berichtjes in onze mailbox of op facebook. Ook was er menige moeder die ik kende van school die naar me toe kwam en zei “kom eens even hier, ik wil je een dikke knuffel geven, ik vind het zo bijzonder hoe jullie met de special needs van jullie kinderen omgaan”.
Hierbij wil ik dan ook een ieder die ons in welke wijze dan ook gesteund en gesterkt heeft heel, heel hartelijk bedanken namens Trisha, Frans en mij. Het betekent heel erg veel voor ons gezin dat jullie er allemaal voor ons zijn. Het was niet niks, maar wij zouden het telkens weer op deze manier doen. Alleen de persoon zelf met deze diagnose kan vertellen of jongen of meisje zijn bij hem of haar past.
