4 Seasons in de Maasduinen

FEEST! Vanmiddag heeft Trisha met mij haar nieuwe (gewijzigde) paspoort op mogen halen! Ze is SUPER BLIJ! Vorig jaar eind februari starten we met een medische verklaring van de endocrinoloog, we namen contact op met advocaat Gommers in Breda en zij startte de procedure op om het destijds in China verkeerd ingeschatte geslacht officieel te laten wijzigen in vrouw en natuurlijk ook een verzoek om haar voornaam en doopnaam aan te passen. We kwamen op een grote stapel “wachtenden” te liggen. Eind 2014 kwam er een verzoek van de rechter om drie vragen te beantwoorden. We beantwoorden deze vragen in vier A4-tjes en waar de rechter eerst aangaf dat hij ons mondeling wilde spreken, was na ontvangst van onze uitgebreide info, medische info en ook de duidelijke wensen van Trisha (op school juist geregistreerd staan, met een juiste paspoort haar geboorteland China kunnen bezoeken met papa en mama) voor de rechter alles duidelijk. Wij zijn zo blij voor haar! Van harte gefeliciteerd lieve Trisha! De kinderchampagne staat koud, taart gaan we vanmiddag samen bakken en voor vanavond allemaal lekkere hapjes bij de champagne!

Aanvullende uitleg:
Op 27 november 2006 werd ons lieve, mooie meisje gevonden voor de poort van het weeshuis voor gehandicapte kinderen. Het personeel kon niet zien of deze prachtige baby een jongen of een meisje is. De Chinese kinderarts diagnostiseerde dat de baby is geboren met een interseksuele conditie. Een andere term voor deze conditie is DSD, Disorders of Sex Development (verstoring in de geslachtsontwikkeling).

De specifieke aandoening was op dat moment onduidelijk. Via bloedonderzoek werd vastgesteld dat ze XY chromosomen draagt. Als gezond geborene behoor je dan tot het mannelijk geslacht, geboren met een DSD zegt deze uitslag helemaal niets, er zijn over de hele wereld duizenden vrouwen met XY chromosomen. Maar dit is de reden dat men in China ervoor koos haar het mannelijk geslacht toe te wijzen.

In de eerste jaren dat Trisha bij ons opgroeide werd ons door het medisch team opgelegd, dat het verstandiger is om niet met mensen te spreken over haar DSD. Wij vonden dat anno 2009 een vreemde uitspraak van een medisch team. Vanaf het moment dat wij voor haar mochten zorgen, zagen wij in haar gedrag geen typisch jongens gedrag. Een heel lief zorgzaam kindje, heel rustig, vriendelijk en tevreden. In haar spel verzorgt zij van kleins af aan graag haar knuffeldieren alsof het haar kindjes zijn. Nadat Trisha haar lichaampje niet op hormonen reageert die standaard voor een operatie aan kinderen met een DSD worden toegediend, rinkelden de alarmbellen bij het medisch team. Er wordt bloed afgenomen voor verder onderzoek naar de oorzaak van de DSD. Na drie maanden kregen wij de uitslag en daarmee het antwoord voor de oorzaak van haar DSD. Hieruit kwam de diagnose van een syndroom waarbij het lichaam ongevoelig is voor mannelijke hormonen. Er zijn in dit syndroom 7 gradaties, waarbij gradatie 3 en 4 het meest lastig zijn voor artsen en ouders om te beslissen of het kindje een jongen of een meisje is. Alle vrouwen met dit syndroom hebben 46XY chromosomen, dat maakt het dus via medisch onderzoek onmogelijk om een geslacht vast te stellen. Wij hebben gemerkt dat artsen van vroeger uit graag over “normaliseren” praten en een keuze toe willen wijzen. Volwassenen met een DSD proberen dit over de hele wereld al jaren te voorkomen dat een baby/ jong kind door een arts geopereerd wordt om er een jongen of een meisje van te maken. Er is maar 1 persoon die aan kan geven of mannelijk of vrouwelijk geslacht van toepassing is en dat is de persoon zelf. Vanaf dat moment kon ik mij verdiepen in wat dit in de praktijk te betekenen heeft. Ik zocht contact over de hele wereld (lang leve het internet) met volwassenen die in dezelfde conditie als Trisha zijn geboren. Van hen kreeg ik zoveel en zo fijne informatie en uitleg daar kan geen enkele arts tegenop.
Omdat wij als ouders geen beslissing over haar geslacht kunnen en willen nemen, hadden Frans en ik de afspraak dat wij haar als jongen blijven benoemen totdat zij eventueel zelf aan zou geven dat dit niet klopt. Alleen de persoon geboren in deze conditie kan vertellen of het mannelijk of vrouwelijk geslacht bij hem of haar past. Dat kan geen arts en geen ouder voor het kindje beslissen. Trisha was net zes jaar geworden toen ze mij vroeg “mam, ben ik wel een jongen, ik denk dat ik een meisje ben”. Ik legde haar uit dat het heel goed zou kunnen wat zij voelt en denkt. Toen ze hoorde had dat het allemaal heel goed mogelijk was dat ze een meisje is was er van haar uit geen twijfel en zette ze zelf alle stapjes om ook aan de maatschappij te laten zien dat ze een meisje is en dat er in China helaas een verkeerde keuze voor haar als baby is gemaakt. Wij ondersteunden ons prachtige lieve kind in alle stapjes en maakten de weg voor haar vrij. Ze is zelf heel open hierin en kan ook aan kinderen uitleggen dat ze niet eerst een jongen was en nu een meisje maar dat de arts in China helaas een verkeerde gok over haar geslacht heeft genomen.

Op de fotocollage staat een prachtige orchidee. De meeste mensen zullen denken dat een orchidee een mooie, misschien zeldzame bloem is. Orchideeën komen voor in een verscheidenheid van soorten en kleuren, net als die binnen het spectrum van de DSD.
Een krachtige symboliek.

Wij zijn ontzettend trotse ouders van twee prachtige sterke kinderen, wij proberen ze met al onze liefde en ondersteuning zo te sterken dat ze vol zelfvertrouwen in het leven kunnen staan. Ze hebben al zo’n heftige emotionele rugzak omdat hun geboorte ouders niet voor ze konden zorgen vanwege hun medisch dossier. Sinds de dag dat Sem in ons leven kwam zijn wij bezig met de geboorte ouders. Wij voelen het verdriet dat zij hun kind missen, dat ze hun kind niet op zien groeien, dat ze niet zien hoe prachtig ze zijn en hoe ze zich ontwikkelen. Wij willen ze heel graag vinden om ze straks te kunnen vertellen over hoe hun prachtige lieve kinderen op zijn gegroeid. Onze oudste is er niet mee bezig wie zijn geboorte ouders zijn, Trisha is wel heel benieuwd naar wie haar geboortemoeder is. Uiteindelijk is het voor (bijna) elke geadopteerde heel belangrijk om uiteindelijk te weten waar zijn of haar roots liggen. Het zou fantastisch zijn als we straks de adoptiedriehoek (geadopteerde, geboorteouders, adoptieouders) compleet kunnen maken. Een jaar geleden volgde ik een workshop zoeken naar Chinese roots. En terwijl wij van hieruit er alles aan doen om beide biologische moeders te vinden, hebben wij het nodig dat ze zich durven te melden op onze zoektocht. Dat is in China een ingewikkeld verhaal. Wij hopen van harte dat dit in de (nabije) toekomst gaat lukken.