Gistermiddag was ik bezig met eten koken toen ik een telefoontje kreeg. Ik nam op en een voor mij onbekende stem vertelde dat mijn dochter bij haar was, dat ze een ongeluk had gehad, dat de politie en ambulance onderweg waren… Dit is een telefoontje dat je als ouder hoopt nooit te krijgen, ik heb alleen maar gevraagd naar het adres en ben in de auto gesprongen. Aan de hoofdstraat in het dorp zag ik de politieauto al staan. Zodra ik binnen kom, zie ik Trisha gelukkig zitten en ze kan meteen zelf vertellen wat er gebeurd is. De ergste scenario’s zijn in de korte autorit al door m’n hoofd gegaan. Maar na een hele dikke knuffel laat ze me haar gebit zien, ons arme meisje heeft haar twee voortanden verloren en 1 tand is afgebroken. Ondertussen is de ambulance gearriveerd en een van de medewerkers kijkt Trisha van top tot teen na; hoofd, nek, schouders, rug, armen en benen; god zij dank en wonder boven wonder geen verwondingen. Wat was er gebeurd? Trisha was vanuit school op weg naar huis. Tijdens haar terugweg is het begonnen met regenen en bij vlagen heel hevig. Hierdoor fietste Trisha met haar hoofd omlaag, regenmuts op en bril vol regendruppels. Een groot stuk van de terugweg is er een apart fietspad, echter als je het dorp in rijdt verandert dit en wordt het een fietsstrook als onderdeel van de rijweg. Op deze fietsstrook stond een auto geparkeerd die Trisha door de weersomstandigheden niet heeft gezien. Ze is op de auto gebotst, de achterruit van de auto is versplinterd, ze is ten val gekomen op het wegdek en haar fiets is naar de andere kant gevallen. De auto die achter haar reed is gelukkig meteen gestopt. Ze kon zelf meteen opgestaan en had zelf meteen een stukje tand gevonden, omstanders hebben een voortand met wortel gevonden en later heeft de politie de tweede voortand met wortel in de kofferbak van de geparkeerde auto gevonden. Inmiddels was een van de ambulancemedewerkers telefonisch aan het overleggen met de dienstdoende tandarts. Dit bleek in Eindhoven te zijn. Op mijn vraag of ik alvast met Trisha aan zal rijden richting Eindhoven, gaf de medewerker aan dat dit niet de bedoeling is, we worden gebracht omdat er haast bij is; de tanden moeten zo spoedig mogelijk terug geplaatst worden. Trisha wordt naar de ambulance gebracht en ik mag voorin. We rijden het dorp uit en zodra we de snelweg opgaan gaat de sirene aan. Met 150 km per uur rijden we richting Eindhoven. Trisha en ik kunnen door een raampje naar elkaar zwaaien en Trisha steekt regelmatig haar duim op dat het allemaal oké is. Eenmaal daar aangekomen zit er al een team voor Trisha klaar en wordt er meteen gestart met de behandeling om haar tanden terug te plaatsen. Terwijl ik haar hand vast houdt ondergaat ze alles. Het terug plaatsen verloopt voorspoedig en de afgebroken tand wordt “geplakt” dit alles wordt met een spalkje aan de andere tanden vastgemaakt. Ondertussen zijn Frans en Sem gearriveerd, ze zijn nog helemaal beduusd, zoals wij allemaal. Maar we mogen zo ontzettend van geluk spreken dat Trisha geen heftige verwondingen aan haar hoofd, nek of rug heeft opgelopen. Ze heeft echt een hele grote engel op haar schouder gehad. De aankomende tijd gaan we veel tandartsbezoeken tegemoet, maar gelukkig zal de schade aan het gebit door de tandarts hersteld kunnen worden.
