Geschreven door Annerieke Berg www.debergjes.blogspot.com
Als adoptieouder of adoptiekind vraag je je wel eens of er soms een groot bord om je nek hangt waarop staat: Vraag mij alles over mijn privéleven wat je wilt weten!
Zo voelt dat namelijk als je in de rij bij de supermarkt gevraagd wordt of haar (en met haar doelen ze dan op mijn kind dat in het winkelwagentje zit) moeder nog leeft (ik neem aan dat ze haar biologische moeder bedoelen, want zo slecht zie ik er toch ook niet uit), of we ook iets weten over haar ‘echte’ ouders en of dat nou duur is zo’n adoptiekind.
Je zou zeggen, vragen staat vrij toch? Beter vragen dan afvragen? Geloof me, ik ben de beroerdste niet. Ik leg mensen graag uit wat adoptie inhoudt en hoe zo’n adoptieprocedure nu eigenlijk precies in zijn werk gaat. Maar op vragen van volslagen vreemden over het privéleven van mijn kind dat naast me staat ga ik niet in. Die vragen vallen wat mij betreft in de categorie ik-ben-zo-nieuwsgierig-en-ik-vraag-het-lekker-gewoon. Als het dan ook nog eens op een manier en in bewoordingen gevraagd wordt waarvan mijn tenen zich krommen, mijn bilspieren zich samentrekken en de haartjes in mijn nek overeind gaan staan dan weet ik genoeg.
Wat is dat toch met sommige mensen? Die denken dat adoptiekinderen een soort gemeengoed zijn. Dat ze alles denken te weten over adoptie omdat ze iedere maandagavond naar Spoorloos kijken. Lieve mensen, adoptiekinderen zijn net mensen. Net als jij en ik. Die hebben gevoelens. En oren waarmee ze kunnen horen. Die horen de vragen die aan hun ouders gesteld worden in de rij bij de bakker. Ze gaan daardoor merken dat ze ‘anders’ zijn. Dat ze, doordat ze een ander kleurtje hebben dan hun papa en mama, in de spotlights staan en daardoor een aantrekkingskracht uitoefenen op iedereen die daar iets van ‘vindt’.
Dan zijn er nog mensen die van adoptieouders een soort helden maken en op een hoog voetstuk plaatsen. Zodat adoptie iets wordt voor die ander, een ver-van-m’n-bed-show, een soort onmogelijke opgave alleen geschikt voor de allerbeste en meest bijzondere mensen. ‘Dat jij dat kunt!’ zeggen ze dan. ‘Wat knap, ik zou dat nooit kunnen.’ Knap? Een kind ontvangen in liefde en mama zijn voor een schepsel van God dat mij meer dan ooit nodig heeft? Waarom is dat knap? En gelukkig maar, wij adoptieouders zijn ook net gewone mensen. Die enorme opvoedblunders begaan en onpedagogische keuzes maken. Maar wat een geluk dan te weten dat: ‘God doesn’t call the qualified, God qualifies the called.’
Weet je wat pas bijzonder is? Dat mijn kind vanuit een ver land met andere gewoonten, geuren en mensen, zijn handje in mijn hand legt en die zonder te weten wat hem te wachten staat alles opgeeft wat hem vertrouwd is. Hij heeft alles moeten verliezen om met ons in het vliegtuig te stappen, op weg naar een volslagen onbekende toekomst in een land waar hij nog nooit van gehoord heeft. Dat vervult mij met diep respect en liefde voor alle adoptiekinderen. Vaak zo kwetsbaar, maar toch onvoorstelbaar flexibel en veerkrachtig. Wonderbaarlijk toch?!
Zullen we met z’n allen proberen de buitenwereld voor onze adoptiekinderen zo veilig mogelijk te maken, en onze gevoelige vragen en soms zelfs kwetsende opmerkingen lekker voor onszelf te houden? Of nee, nog beter: Google ze! Dan kom je hier terecht!