Vandaag 6 jaar geleden mochten wij Trisha voor altijd in onze armen sluiten. Een dag die wij nooit zullen vergeten. Zij maakt ons gezin compleet, ze werd het zusje van grote broer Sem en het speelkameraadje van onze teckel Floris. Ze is prachtig van binnen en van buiten, ze is hoog sensitief, zorgt graag voor dieren, kinderen en volwassen. Een onvoorstelbaar groot cadeau is ze voor ons allemaal. Des te emotioneler denk ik vaak aan de geboorteouders van onze beide kinderen. Hopelijk is het in de toekomst mogelijk elkaar terug te vinden, dan pas zou het plaatje compleet zijn. Over de special need van Trisha vertelde de adoptiestichting 6,5 jaar geleden; toen men deze lieve prachtige baby vond men niet kon vast stellen of er een jongen of een meisje te vondeling was gelegd. Het weeshuis dacht deze vraag op te lossen door chromosoom onderzoek te verrichten. De uitkomst was 46XY. Ben je gezond dan betekent dit dat je van het mannelijk geslacht bent. Ben je geboren met een intersekse-conditie/DSD dan betekent dit weinig, er zijn overal ter wereld vrouwen met 46XY chromosomen. Zo werd in december 2007 een jongen aan ons voorgesteld. In de jaren dat Tristan opgroeide zagen wij in gedrag niet echt typisch jongensgedrag. Op 3-jarige leeftijd werd in het ziekenhuis via DNA onderzoek vastgesteld dat ons jongste kindje een syndroom heeft waarbij het lichaampje grotendeels ongevoelig is voor mannelijke hormonen. Er is er maar 1 die kan vertellen wie ze is, en dat is de persoon zelf. Op 6-jarige leeftijd vroeg Tristan aan mij “mam, ben ik wel een jongen? Ik denk dat ik een meisje ben”. Voorzichtig legde ik uit dat dit heel goed mogelijk zou zijn. De meesten van jullie hebben het van dichtbij kunnen volgen, hoe ze alle stapjes zelf nam en wij haar ondersteunden om in de maatschappij voortaan Trisha te zijn. Namens Trisha en ons gezin nogmaals hartelijk dank aan iedereen om ons heen dat dit anno 2013 alleen maar leidde tot ontroerende en respectvolle reacties. Haar ervaringsverhaal helpt andere ouders en kinderen met een intersekse-conditie/ DSD. Gelukkig leven we in een tijd dat via internet steeds meer informatie gevonden kan worden en ik, als moeder, hele waardevolle contacten heb kunnen leggen. Volwassenen met hetzelfde syndroom als Trisha, mochten geen van allen vroeger een jeugd als Trisha ervaren. Zij gingen gebukt onder dat wat de artsen aan hun ouders meedeelden, werden talloze keren geopereerd om “genormaliseerd” te worden. Gelukkig kan ik mijn vragen stellen aan al deze volwassen ervaringsdeskundigen. Dankzij onze kinderen hebben wij nooit tijd om ons te vervelen, we zijn heel graag met z’n allen in de natuur en genieten samen van de kleine dingen in ’t leven. Vandaag, toen Trisha uit school kwam, vierden we samen met mama’s zelfgebakken en versierde cupcakes en een cadeautje dat we voor haar mogen zorgen, van haar mogen genieten en haar al onze liefde mogen geven ♥. Hieronder kun je op de link klikken om een kort fotofilmpje met het mooiste en liefste liedje voor onze kinderen te bekijken en te beluisteren.