4 Seasons in de Maasduinen

Dit stukje heb ik in 2009 geschreven over onze kinderen voor de infokrant van adoptiestichting Kind en Toekomst. De reden dat ik destijds dit stukje inzond was dat het nog steeds heel moeilijk bleek om adoptie ouders te vinden die bereid zijn een kindje met een medisch probleem een plekje te geven in hun gezin.

Ons oudste zoontje die wij de roepnaam Sem gaven, is geboren in de provincie Hunan te China. Sem verbleef 2 jaar en 7 dagen in een weeshuis in de plaats Yongzhou. Sem is geboren in november 2003.
Eind 2004 volgden wij de verplichte adoptie cursus. Tijdens één van de bijeenkomsten werd uitgebreid verteld over kindjes met een medisch probleem en met nadruk werd verteld dat het erg moeilijk was om ouders te vinden voor deze zogenaamde special needs kinderen. Inmiddels al 20 jaar ben ik werkzaam als doktersassistente en de inlichtingen van die middag grepen mij enorm aan. Ze zetten mij en mijn man aan het denken. Waarom waren aanstaande adoptieouders zo terughoudend om een special needs kindje een thuis te geven ? Als je in de medische wereld werkt is het misschien ook wel makkelijker voor te stellen dan wanneer je geen ervaring hebt met ziekten/ handicaps/ afwijkingen. Het grote verschil tussen Nederland en China is dat er hier zeer goede medische voorzieningen zijn. Wij hoefden niet lang na te denken, wij wilden dolgraag een special needs kindje een liefdevol thuis geven.
In mei 2005 reageerden wij op een oproepje van stichting Wereldkinderen, waarbij ze voor meerdere special needs kinderen een thuis zochten. Wij reageerden en ontvingen medische gegevens van Sem. Hierin stond dat Sem z’n rechter oogje helemaal blind is, en op z’n linker oogje zou hij wat plekjes staar hebben echter wist men niet wat hij precies met dit oogje nog kon zien. We wilden dit kereltje heel graag een liefdevol thuis geven. Samen overlegden we of we het aan zouden kunnen als dit jongetje helemaal blind zou worden, tenslotte weten we dat men in China zeer beperkte mogelijkheden heeft om een weeskindje grondig te laten onderzoeken. De toestand van het oogje waarmee Sem nog kan zien bleef onzeker. Na 5 maanden konden wij in november afreizen om Sem op te gaan halen. Wij werden als special needs ouders bij een groep ouders geplaatst die allemaal een gezond kindje op gingen halen. Op dat moment waren er dus geen andere special needs ouders. Bij onze ontmoeting in China met onze Sem bleek al snel dat hij een héérlijk jochie is. Weldegelijk merkten wij in China al dat Sem hoogstwaarschijnlijk zeer gering zou kunnen zien. De eerste dag werd ons ook duidelijk dat Sem het zwaar had gehad in zijn eerste 2 levensjaren. Hij had achter op z’n hoofdje een grote kale plek, hij zal veel tijd in een bedje doorgebracht hebben. Ons was bij de overdracht vertelt dat hij nog 6 flesjes babymelk op een dag dronk. Gelukkig wilde hij vanaf de eerste maaltijd alles mee proberen te eten wat er op tafel stond. We merkten ook dat speelgoed en een boekje kijken en lezen geheel nieuw voor hem was. Ook het lopen was voor hem nog moeilijk al vonden wij dat het al veel beter ging toen de 4 lagen kleding uit waren en je merkte aan Sem dat hij het heerlijk vond om in de hotelkamer met alleen een body aan lekker te stappen en te spelen. Wij vinden het verdrietig voor Sem dat hij op deze manier zijn leventje is gestart. Zijn lichamelijke en psychische gesteldheid was voor ons goed te plaatsen doordat wij tijdens de adoptiecursus werden gewezen op de beschadigingen die kinderen oplopen door het verlies van de biologische moeder en het verblijf in een tehuis. Na de cursus lazen wij ontelbare boeken met veel interesse ter voorbereiding op de komst van ons adoptiekindje met een emotionele rugzak. Wat doet het met een mensje als je 2 jaar lang in een weeshuis leeft, zelden persoonlijke aandacht krijgt, als men je in je bedje laat liggen terwijl je huilt omdat je pijn of honger hebt of je je eenzaam voelt en graag wat aandacht wilt. Sem toonde bijvoorbeeld geen enkele emotie als hij zich bezeerde, zo hebben wij de eerste weken thuis alle aandacht erop gericht dat Sem mocht gaan huilen als hij zich bezeerd had. Als je heel weinig ziet en je komt in een nieuwe omgeving dan bots je regelmatig ergens tegenaan en als peuter die nog leert om stevig op z’n beentjes te staan val je ook regelmatig. Na een aantal weekjes waarin papa en mama steeds benoemden dat ze gezien hadden dat Sem zich pijn had gedaan kwamen er voor het eerst een paar traantjes. Fantastisch dat we hem deze emotie opnieuw geleerd hadden. We hebben al onze energie erin gestoken om Sem een nieuwe, veilige start te geven, hij vertrouwt ons volledig en voelt zich veilig. Sem eet en slaapt goed en de afgelopen 4 jaar heeft hij zich op alle gebieden bijzonder goed ontwikkeld. We zijn reuze trots op Sem dat hij, ondanks zijn zeer beperkte visus, erg ondernemend, leergierig en vrolijk is.
Destijds na aankomst in Nederland volgde een bezoek bij de oogarts. Deze stuurde ons door naar het ziekenhuis in Maastricht. Daar werd een afspraak gemaakt om de oogjes van Sem onder narcose eens goed te bekijken. De uitslag daarvan was voor allen zeer emotioneel. Het is namelijk zo dat bij Sem geen enkele andere afwijking in combinatie met zijn oogjes is vastgesteld, zo gingen wij tot aan het onderzoek er samen met de oogarts vanuit dat de biologische moeder van Sem een infectie tijdens de zwangerschap door zou hebben gemaakt waarbij de oogjes van Sem beschadigd waren. Echter onze oogarts was gechoqueerd door wat hij gezien had. Sem zijn blinde oogje is helemaal stuk, alle onderdelen liggen beneden in de oogkas, en het rechter oogje heeft meerdere afwijkingen en is ook zwaar beschadigd. Volgens de oogarts moet hij wel een heel ernstig ongeval hebben doorgemaakt in China. Hij kan hier geen andere verklaring voor geven. Er is geen herstel of reparatie mogelijk omdat het nog ziende oogje zo zwaar beschadigd is. We weten nu dat Sem met behulp van zijn bril 12% kan zien met zijn linker oog. We hopen voor hem dat hij dit zicht, zo lang mogelijk mag behouden. Wat voor Sem heel lastig is, is het feit dat beide oogjes extreem lichtgevoelig zijn. Hij draagt dan ook een bril met meekleurende glazen en in de lente en zomer in de felle zon heeft hij een donkere zonnebril nodig. Verder is het weinig kunnen zien in het dagelijks leven nog geen probleem voor hem, hij rent, klimt, klautert dat het een lieve lust is! Sem heeft van jongs af aan op deze manier de wereld bekeken en kan hier goed mee uit de voeten. Wij genieten van hem door zijn dagelijkse levenslust, vrolijkheid, zijn ondeugendheden en zijn liefdevolle omhelzingen en kusjes voor papa & mama. Sem is een mensje zoals ieder ander, hij bekijkt alleen de wereld door zijn oogje op een andere manier dan wij, onze oudste zoon waar wij zielsveel van houden en het prachtig vinden om te zien hoe hij zich bij ons heeft kunnen ontwikkelen. Onze oogarts stuurde ons voor begeleiding door naar Koninklijke Visio (voor blinden-en slechtzienden). Dit is een geweldige stichting, inmiddels bezoekt Sem speciaal basisonderwijs voor blinden-en slechtzienden in Grave, dagelijks wordt hij met de taxibus opgehaald en weer thuisgebracht, het is ongeveer 40 minuutjes rijden. Sem gaat erg graag naar deze speciale school, hij heeft 1 jaar regulier onderwijs geprobeerd op advies van de ontwikkelingsbegeleidster van Visio. Haar advies voor regulier onderwijs gaf ze omdat ze dacht dat Sem zijn slechtziendheid zou compenseren met zijn pienterheid. Echter bij 25 ziende kleuters in de klas was Sem over- en oververmoeid als hij thuis kwam. Wij wilden onze Sem niet jaren lang op z’n tenen laten lopen. In overleg met Koninklijke Visio, school en Sem zelf is hij na de kerstvakantie overgestapt naar het speciaal onderwijs en hij is er enorm trots op. Hij komt vrolijk thuis met nog energie over om gezellig met mama te vertellen over wat hij die dag allemaal heeft gedaan en ook thuis nog fijn te spelen of te knutselen.
Op 1 december 2006 was onze Sem 1 jaar bij ons en mochten wij ons aanmelden voor een tweede adoptie procedure. Nadat we ons 2e BKA-nummer hadden ontvangen, volgde na enige weken wachten op een afspraak, het gesprek met de medewerkster van de kinderbescherming. We vonden het fijn dat dezelfde mevrouw als destijds voordat Sem bij ons kwam het gesprek met ons voerde. Het was leuk om haar terug te zien en zij nu ook kennis kon maken met Sem. We hadden aan 1 gesprek voldoende en onze beginseltoestemming kwam binnen op 15 maart 2007. Er volgde een intake gesprek voor de special needs procedure bij stichting Kind en Toekomst. Daarna volgde voor ons het verzamelen van alle benodigde documenten. Op 5 oktober 2007 zijn deze per koerier naar China verzonden. Op 14 december 2007 verscheen er een bericht op de site van Kind en Toekomst: het betrof 3 special needs jongetjes waarvoor men een liefdevol thuis zocht. Mijn man en ik hoefden niet lang na te denken, we zijn gaan bellen, en kregen van de directrice medische informatie over een van deze 3 jongetjes. Frans en ik wilden dit jongetje heel graag welkom heten in ons gezin. Zo werd the letter of intent to adopt special need child op 21-12-2007 door ons afgegeven aan de stichting. Na lang wachten mochten we op vrijdag 13 juni 2008 met z’n drietjes naar China om onze jongste zoon, die wij de roepnaam Tristan gaven, op te halen. Ons jongste zoontje is geboren in de provincie Guangxi, hij is nu 3 jaar. Tristan heeft een aangeboren afwijking, het betreft een urologische aandoening. Echter bij het adoptie routine onderzoek in het ziekenhuis werd vastgesteld dat zijn bloedcellen er anders uitzien dan normaal. Men liet DNA onderzoek verrichten in Leiden. Hieruit bleek dat Tristan met 1 gen drager is van de bloedziekte Thalasemie. Hierdoor heeft hij z’n levenlang een ijzertekort omdat de eigen bloedcellen het ijzer versneld afbreken. Door dit uitgebreide bloedonderzoek is de eerste operatie omtrent Tristan z’n urologisch probleem een paar maanden uitgesteld geweest. Daarna volgde de voorbereiding in de vorm van een hormoonbehandeling. Op maandag 7 december 2009 heeft de eerste operatie plaats gevonden. Het was een operatie van 3 uur die zonder complicaties is verlopen.
Frans en ik delen samen de zorg over onze zoontjes Sem en Tristan. Marjolein werkt op maandag en dinsdag. Frans was op dinsdag altijd thuis bij de jongens. Op de maandag gaat Tristan naar het kinderdagverblijf en Sem werd door de taxichauffeur na school bij oma Elisabeth gebracht. Dit verloopt allemaal heel erg goed, mede denken wij omdat onze jongens altijd maar 1 dag per week opgevangen worden. In het weekend genieten we met z’n allen van de pony rijles op zaterdag en leuke uitstapjes die we maken. Wij hechten weinig waarde aan materiële dingen, de zorg voor onze kinderen komt bij ons op de eerste plaats.
Met enige regelmaat vragen mensen naar onze motivatie om twee special needs kindjes te adopteren. Wij zullen proberen dit uit te leggen. Wij vinden of je nu gezond bent, of ziek, of je een afwijking hebt of een handicap : je bent en blijft een volwaardig mens! Elk kind heeft recht op een gezin waarin het geborgen is, liefde en aandacht krijgt. Nu is het in het verleden vaak zo geweest dat de adoptiestichtingen voor de special needs kinderen moeilijk gezinnen konden vinden. Vandaar dat er bij de verplichte adoptiecursus geprobeerd wordt om extra aandacht te besteden aan deze kinderen, zodat adoptieouders hier in ieder geval over nagedacht hebben. Maar wat is gezond ? Iedereen wordt in z’n leven wel eens ziek, en wat er in onze genen zit van onze ouders en voorouders dat weten we ook niet. Dat iemand z’n leven lang gezond blijft is zeer onwaarschijnlijk. Wat we eigenlijk proberen uit te leggen is : het woord gezond heeft voor ons geen invloed met betrekking tot het mensje. Het gaat om het karakter, het wezen, wie het is , daar gaat het om, niet wat hij of zij mankeert.
Sem en Tristan zijn inmiddels erg gesteld op elkaar, ze spelen graag samen, lachen veel samen en natuurlijk hebben ze ook al wel eens onenigheid. Sem en Tristan spelen heel graag buiten, ze schommelen, spelen in de zandbak, glijden van de glijbaan of springen samen op de trampoline. Of ze rijden op hun tractoren met aanhanger (ook ons hondje mag wel eens een rondje hierin meerijden). Maar ook binnen vermaken zij zich prima; samen met blokken bouwen, met het kasteel met ridders spelen, knutselen, boekjes lezen.
Wij wandelen ‘s ochtends met ons hondje in de natuur. De jongens vinden dit heerlijk, ze spelen graag in het bos. Ze klimmen op omgevallen bomen, bekijken in de herfst vele paddenstoelen, wijzen naar de ganzen die in de lucht vliegen (Sem hoort de geluiden), ze tekenen met een stokje figuurtjes in het zand. Zodra ze een specht horen dan fluisteren ze: “ sssttt specht !” Beide jongens zijn dol op ons kleine ruwharige teckeltje, ze zijn hele dikke vriendjes.
Het valt ons op dat Sem en Tristan erg leergierig zijn, ze onthouden alles heel goed. Men noemt onze kinderen “special need” kinderen maar ze zijn eigenlijk zo gewoon, ze doen dezelfde dingen als “gezonde” kinderen. Soms met wat aanpassingen en natuurlijk zijn wij als ouders extra bezorgd over ze en willen wij ze graag goed ondersteunen bij de obstakels die hun aandoeningen met zich mee brengen.
Rest ons te vertellen dat wij telkens weer deze keuze zouden maken.
Wij zijn intens gelukkig met onze twee kanjers uit China !