Gisteravond is onze lieve opa Hein vredig ingeslapen. Hij mocht 101 jaar worden en was een heel bijzonder mens. Altijd opgewekt en vrolijk kletsend. Opa had het geluk dat hij tot op deze hoge leeftijd over alles mee kon praten, hij volgde niet alleen alles in zijn directe omgeving maar ook het nieuws en voetbalwedstrijden. Hein wisselde graag van gedachten met je, en reageerde dan met “dat hèdde gij moi gezegd”. We hadden vaak gesprekken over het plattelandsleven, daar ging zijn en onze interesse altijd al naar uit. Hij mocht tot zijn 100ste levensjaar zelfstandig wonen. Hij genoot er van om bij ons te komen eten en we brachten bordjes eten naar hem toe zodat hij niet zelf hoefde te koken. Heel graag ging hij zondag ’s middags een rondje met ons rijden. Ik maakte altijd een “picknick” mandje klaar met koffie en lekkers. Het rond rijden was al een feest, onderweg genieten van koeien in de wei, het landelijke landschap en helemaal top als op het land gewerkt werd met tractoren en machines. We reden veel naar plekjes waar opa herinneringen van vroeger op kon halen. Hij zat vol met verhalen en wij genoten ervan deze te horen. Hij ging ook graag naar Oorlogsbegraafplaatsen. Daar kwamen herinneringen boven waarbij hij vertelde over de evacuatie naar Markelo. We wandelden samen door de prachtig aangelegde parkachtige begraafplaatsen. Op een bankje gingen we zitten en werd het mandje met koffie en lekkers uitgepakt. Op de momenten dat opa bij ons thuis was, was hij altijd met Sem en Trisha bezig. Toen ze jonger waren een spelletje doen en vooral grapjes maken. Met de kerst genoten we voor het eten altijd eerst samen van een glaasje prosecco, dat vond hij ook zo gezellig. Ons blijven ontelbare mooie, grappige, gezellige herinneringen aan een hele bijzondere lieve pap, schoonpapa en opa.
Mijn ogen turend langs velden en wegen,
nergens meer een glimp van jou,
mijn ogen gevuld met tranen,
weg uit het heden, voor altijd in mijn gedachten.
Elk afscheid is de geboorte van een herinnering…