4 Seasons in de Maasduinen

Augustus 2009 reden we met Sem en Trisha (toen 2,5 en 5,5 jaar) en ons teckeltje Teuntje (toen 7 jaar) naar Vlijmen om daar puppy Floris op te halen. Floris werd op 1 mei 2009 geboren. We kwamen aan bij een aardige mevrouw, er volgde een kennismakingsgesprek en daarna werd onze Floris de kamer binnen gelaten. We waren op slag verliefd. Zo’n schattige enthousiaste pup, zo’n koddig hondje, hij was heerlijk actief, rende rond en kwam een beetje bij ons Teuntje en bij ons snuffelen. Samen reden we naar huis en ons gezamenlijk avontuur mocht beginnen.
Onze teckel Teuntje werd mama van Floris, ze speelden samen in de tuin en samen sliepen ze in een grote knusse mand. Nu was onze Teuntje helaas vanaf haar 2e levensjaar bekend met rugproblemen. Dit komt regelmatig voor bij teckeltjes. Maar dat zij 4 maanden nadat Floris bij het gezin kwam niet meer te helpen was, zij uitval kreeg waardoor ze niet meer kon lopen, dat brak ons hart. We moesten op 9 december 2009 afscheid van haar nemen. In deze verdrietige tijd bracht het voor ons allemaal troost dat onze kleine rakker Floris al in het gezin was gekomen.
Floris speelde ontzettend graag met en bij de kinderen. Samen buiten was het een groot feest; rennen door het gras, bij de zandbak zitten waar de kinderen speelden, alle spatjes water opvangen als de kinderen in het zwembadje lol maakten. Floris hield ontzettend van ballen in alle soorten en maten, van tennisbal tot voetbal. Razendsnel rende hij achter alle ballen aan die de kinderen of wij voor hem opgooiden.
Tijdens onze wandelingen in de bossen thuis of op vakantie was het ontzettend genieten. Hij was altijd zo uitgelaten vrolijk en blij. Tijdens de prachtige wandelingen in het Zwarte Woud, Beieren en andere delen van Duitsland rende Floris langs de kabbelende beekjes en heel graag dook hij ook in het frisse water. Hij kon urenlang met Trisha langs en in een beekje spelen. Het was zo prachtig om te zien, wij hebben hier altijd ontzettend van genoten.
In februari 2013 werd Sem z’n blinde oogje geamputeerd in het oogziekenhuis in Rotterdam. Toen we weer thuis kwamen en Sem z’n herstel begon, week Floris geen seconde van zijn zijde. We moesten Floris ’s ochtends naar buiten dragen, bij een boompje neerzetten, dan deed hij razendsnel een plasje om vervolgens naar binnen te rennen, bij Sem op de bank te springen en daar de hele dag tegen Sem aan te liggen. Hij voelde zo met Sem mee die in deze week veel pijn en last heeft moeten doorstaan. Het was zo ontzettend lief en ontroerend om te zien hoe Floris dit voelde en hij Sem wilde troosten.
Onze Floris was een gezinslid, dat net zo veel mee telt als elk ander in het gezin. Zo at hij ook mee met ons; of het nu vlees met groente en aardappeltjes was of nasi of pasta, hij vond alles lekker. Zodra hij aan ’t eind van de middag de pannetjes hoorde rammelen werd hij wakker van z’n middagdutje en kwam hij gezellig in de keuken erbij. De afgelopen twee jaar merkten we dat onze Floris een “opa” hondje was geworden. Hij kreeg last van zijn longetjes, had minder energie en kon niet meer zo ver wandelen. Sinds een maandje of 4 was het proces begonnen dat hij blind werd, hij kon veel minder zien, waardoor hij vooral bij onbekende stemmen hevig blafte om zijn gezin te verdedigen. We pasten ons tempo aan hem aan en dat wat hij wel kon daar genoten we allemaal dubbel van.
Totdat gisterochtend na een kort buiten zijn, hij een epileptisch insult kreeg. Ondanks dat wij beseften dat Floris al flink op leeftijd is (bijna 14 jaar) kwam dit toch geheel onverwachts en het was voor ons allemaal schrikken en het maakte ons onzeker. Was dit een eenmalig iets, was er meer aan de hand? Sem had gisteren vrij en Trisha wilde graag dat we haar school belden en uitlegden wat er aan de hand was. Zo gezegd zo gedaan, de kinderen bleven bij Floris en wij zouden voorlopig naar het werk gaan. Tussendoor hielden we elkaar op de hoogte. Na een epileptisch insult is diegene die dit door heeft gemaakt ontzettend moe, en zo was het ook met Floris. Hij heeft op de bank tussen Sem en Trisha in uitgeput liggen slapen. De kinderen hebben hem geknuffeld en toen ik (Marjolein) ’s middags thuis kwam en hij wakker werd, was hij helemaal blij zoals we hem allemaal kennen als je thuis komt, hij wilde zoals gewoonlijk eerst knuffelen en daarna naar buiten in de tuin. Op zich ging het zoals wij drietjes het zagen “oké” met hem na zo’n heftige start deze ochtend.
Later in de middag, toen ik startte met koken kwam hij gezellig in de keuken liggen en genoot hij van zijn bordje met vlees en groenten. Terwijl wij samen bijna klaar waren met eten, was er ineens paniek want Floris kreeg opnieuw een epileptisch insult. Ik heb meteen de dierenarts gebeld en hoewel deze eigenlijk net klaar was met het spreekuur, mochten we meteen komen. Na het insult bleef Floris janken, dit heeft hij in zijn hele leventje nooit eerder gedaan en dit gaf bij ons allemaal aan dat het echt fout was. De autorit naar de dierenarts was heel emotioneel want Floris was erg onrustig en bleef janken. De dierenarts gaf aan dat Floris mogelijk ook een hersenbloeding had gehad. Gisteravond is onze Floris voor altijd ingeslapen. Het verdriet is onbeschrijfelijk. Bijna 14 jaar geen dag zonder elkaar geweest, elke dag was het feest met hem, elke dag spelen en knuffelen. Het voelt alsof er een deel van ons geamputeerd is. Vanochtend hebben we hem met z’n vieren begraven, zijn lievelingsspeeltje en witte roosjes gingen met hem mee. We zijn allemaal intens verdrietig, maar ontzettend dankbaar dat onze lieve, gezellige, vrolijke Floris zo lang in ons gezin mocht zijn.

Dierenliefde is een wonder
Onze vriendschap was zo bijzonder
Je was onze trouwe vriend, knuffelbeer,
beveiliger en nog zoveel meer!